Rozdział 27

Z braku pomysłów przejrzałam wszystkie zdjęcia Tini, Jorge i innych, które mam zapisane na komputerze. Jedno z nich mnie rozśmieszyło i zainspirowało.  Na razie obędzie się bez wampirów ;)

Cały rozdział napisałam pod wpływem TEGO zdjęcia. Znajduje się ono w tym rozdziale :)

Miłego czytania <3
PS. Dziękuję za 4 głosy w ankiecie ;p

Violetta

W końcu nadszedł dzień przyjęcia Jade. Cieszyłam się, co w sumie mnie  zdziwiło. Nigdy bym nie pomyślała, że znajdzie się jakaś rzecz, która ucieszy zarówno mnie, jak i narzeczoną taty. Od samego rana obie chodzimy jak nakręcone i mam wrażenie, że podoba się to tacie. Mnie z kolei cieszy, że on jest szczęśliwy. Takie błędne koło. Po śniadaniu przyszła do mnie Ludmiła pomoc mi z makijażem i włosami. Zaczynała kręcić mi pierwsze pasmo, kiedy do pokoju wszedł Fede.

- Oj, przepraszam. Nie wiedziałem, że masz gościa.

- Fede, zostań - zawołałam zanim zamknął drzwi.

- A nie będę wam przeszkadzał?

- Jasne, że nie - zapewniła go Ludmi. - Chyba, że przeszkadza ci zapach lakieru do włosów, i do paznokci, i...

- I zaraz nam wszystkim będzie przeszkadzał zapach spalonych włosów - zauważył. Ludmiła w ostatniej chwili zabrała lokówkę. 

- To mnie nie zagaduj - fuknęła i zagroziła mu  grzebieniem, który trzymała w drugiej dłoni. 

Reszta moich włosów na szczęście nie ucierpiała, bo Federico wziął sobie do serca radę Ludmi. Potem przyszła kolej na paznokcie. Tego jednak nie wytrzymał. W tym samym momencie przyszedł Leon. Chciałam wstać i go uściskać, ale przyjaciółka pchnęła mnie delikatne na fotel.

- Nie ma mowy. Zobaczy cię dopiero jak będziesz cała gotowa i piękna.

- Viola cały czas jest piękna. 

- Awww!

- Żadne "aww"! Leon, Fede - wynocha stąd! Żebym nie musiała znów odpalać lokówki. - Ledwo skończyła zdanie, ich już nie było. Jednak jak tylko się odkręciła, pokazała cię twarz mojego chłopaka. W ostatniej chwili zrobiłam mu zdjęcie.

- LEON! - Wrzasnęła Lu i rzuciła poduszką. - Jak ty z nim wytrzymujesz?!

- Nie mam wyjścia - zaśmiałam się.

- Możesz poszukać sobie bardziej rozgarniętego chłopaka.

- Nigdy - uśmiechnęłam się.

Leon

- A mówiłem, że jest niebezpieczna! - zawołałem. - Lepiej zastanów się dwa razy, zanim ją gdzieś wyciągniesz.

- O co ci chodzi? - Fede chciał zabrzmieć jakby go nie obchodziło co mówię, ale mu nie wyszło. 

- Daj spokój! Ja też mam dziewczynę. Powinieneś zaprosić Ludmi na dzisiejsze przyjęcie. 

- Przed chwilą mówiłeś, żebym tego nie robił... - powiedział, ale wiedziałem, że już wie o co mi chodziło. Zarzuciłem mu ramię przez szyję.

- Założę się, że się zgodzi. I będziemy się świetnie bawić we czwórkę. 

Z pokoju wyjechał German. Znieśliśmy go z wózkiem na dół, po czym pchnąłem Federico z powrotem w stronę schodów. Poszedł tam jak na skazanie.

- Więcej entuzjazmu - zawołałem za nim, a on z udawaną radością, w podskokach wbiegł na schody. Oczywiście na przedostatnim się potknął.

- A jemu co? - zapytał German.

- Idzie zaprosić Ludmiłę na randkę.

- Mogłeś mówić wcześniej. Życzyłbym mu powodzenia - powiedział pół żartem, pół serio.

Federico

Zapukałem do drzwi i lekko je uchyliłem. Nie chciałem oberwać czymś twardszym niż poducha. 

- Kto? - zapytała Lu.

- Fede.

- Wejdź - powiedziała i wróciła zająć się drugim okiem Violi. 

- Wow. Fajnie wyglądasz.

- Poczekaj jak będę ubrana.

- Leonowi szczęka opadnie - dodała zadowolona z siebie Ludmiła. - Po co przyszedłeś? - zapytała podejrzliwie.

- Właściwie to przyszedłem do ciebie - super, teraz nie ma odwrotu.

- Tak? - zapytała szczerze zainteresowana.

- Bo ja chciałbym widzieć... To znaczy wiedzieć! Chciałbym wiedzieć czy ty nie chciałabyś iść ze mną na przyjęcie Jade ze mną - Idiota! Nawet zdania nie potrafię poprawnie powiedzieć!

- Z miłą chęcią - powiedziała, a jej policzki zrobiły się uroczo różowe. Ja z kolei zdałem sobie sprawę, że cały czas wstrzymywałem oddech.

- Super. To ja wam nie przeszkadzam. - na dół zszedłem cały w skowronkach. German i Leon pd razu wiedzieli dlaczego.

Ludmiła

- I co ja mam na siebie włożyć?

- Ludmi, nie panikuj. Lara już jedzie z jedną z twoich sukienek. Pomaluj swoje pazurki, a ja upnę ci jakoś włosy. I oddychaj głęboko.

Piętnaście minut później do pokoju wpadła Lara. 

- Jestem! Jestem! Wzięłam tę, która wydała i się odpowiednia. I chyba cię jeszcze w niej nie widzieli. 

- Kupiłam ją na naszych ostatnich zakupach i nie miałam okazji założyć - powiedziałam.

Kilkanaście minut później miałam na sobie wszystko to. I bardzo się sobie podobałam. Miałam nadzieję, że Fede pomyśli tak samo.

Lara pomogła jeszcze Violi założyć sukienkę i dodatki. Kiedy schodziłyśmy na dół, usłyszałyśmy chłopaków wciągających powietrze. Mimowolnie się uśmiechnęłam. Leon od razu podszedł do Violi i przytulił ją. Fedrico podszedł do mnie nieśmiało.

- Ślicznie wyglądasz - szepnął mi do ucha i wysunął ramię. 

Ruszyliśmy po kolei do samochodów. Ramallo zawoził Jade i Germana. Nas wiózł Leon. 

- I tata tak po prostu dał ci swój samochód? - upewniłam się.

- Tak.

-  I nic ci nie powiedział? - Leon odpowiedział dopiero po chwili.

- Powiedział, że jeśli znajdzie chociaż jedną rysę, to nie pożyczy mi  go do moich pięćdziesiątych urodzin...

Po tych słowach wszyscy wybuchliśmy śmichem. Pół godziny później byliśmy na miejscu. Wielu gości też już przybyło. W środku wszystko wyglądało niesamowicie. Jade się nieźle postarała. Wszyscy byli zachwyceni dekoracjami, a urna na datki była już w 1/4 wypełniona czekami. Viola i Leon poszli za kurtynę przygotować się do występu. Federico od razu poszedł w stronę przekąsek. Poszłam za nim. Na szwedzkim stole było pełno koreczków, krewetek, sałatek, ciasteczek i innych pyszności. Było też pięć waz z ponczem. Obok stał bar, w którym dorośli mogli poprosić o drinka. Nałożyłam sobie na talerzyk dwie krewetki i ciastko zbożowe. Fede sobie niczego nie żałował. Talerz miał wyładowany po brzegi i nie obchodziło go, że sos do krewetek miesza mu się z szarlotką. Westchnęłam i wytarłam mu kącik ust serwetką. Spojrzał na mnie speszony.

- Mógłbyś chociaż udawać, że nie jesteś tu dla jedzenia - zażartowałam. Po pięciu minutach jego talerz był pusty, a on wydawał się być najedzony. Podeszliśmy bliżej podestu, żeby lepiej widzieć Leonettę. 

Violetta

- Leon... Denerwuję się.

- Ale czym? Przecież już występowałaś przed ludźmi.

- No tak. Ale i tak się denerwuję. A jeśli się potknę. Tam są schodki, Leon!

- Violetto - powiedział i chwycił mnie delikatnie za ramiona - Nie potkniesz się. A nawet jeśli, to cię złapię, zanim coś sobie zrobisz. - Spojrzałam na niego sceptycznie. - Ufasz mi?

- Pewnie, że tak - westchnęłam w końcu. - Ok, zaczynajmy - dodałam z większym entuzjazmem.

Kiedy rozsunęła się kurtyna, mój stres wyparował. Byłam w swoim żywiole. No i miałam obok siebie najprzystojniejszego chłopaka na świecie. Zaczęliśmy śpiewać Podemos. Potem Voy por ti i na końcu Habla si puedes. Jeszcze nigdy nie dostałam takich ogromnych braw. W podskokach zeszłam ze sceny. Leon szedł za mną i szczerzył zęby w uśmiechu. Fede i Ludmi uściskali nas i pogratulowali. 

- Muszę iść do łazienki - powiedziałam po kilku minutach. Jeden z kelnerów pokazał mi drogę. W środku po załatwieniu potrzeby, postanowiłam jeszcze poprawić makijaż. Już zbliżałam kredkę do oczu, gdy zakręciło mi się w głowie. Odetchnęłam kilka razy głęboko i spróbowałam jeszcze raz. Znów to samo. Ale zanim zdążyłam cokolwiek zrobić, upadłam...

Ludmiła

- Ciekawe co Viola robi tak długo w łazience?

- Pójdę sprawdzić - powiedziałam, ale nie przebyłam nawet połowy drogi, gdy na salę wpadł kucharz.

- Pożar! W kuchni wybuchł POŻAR!!!

Na sali zapanowała panika. Wszyscy zaczęli pchać się do wyjścia. Poczułam czyjąś rękę na przedramieniu, która ciągnęła mnie w stronę drzwi. Dwóch kelnerów chwyciło urnę, żeby czeki nie spłonęły. Kątem oka zauważyłam Leon pchającego wózek Germana i biegnącą obok spanikowaną Jade. Na zewnątrz wszyscy się rozglądali. W oddali słychać było syreny. Z okna kuchennego wydobywał się szary, a potem czarny dym. Obróciłam się i zobaczyłam Germana, Jade, Fede i Leona, ale gdzie...

- Violetta! - krzyknął przeraźliwie Leon i rzucił się z powrotem do budynku. Ludzie wołali go, próbowali go zatrzymać. Jednak biegł przed siebie i nie zwracał na nikogo uwagi. Wiedziałam, że będzie mi się to śniło w koszmarach. Poczułam obejmujące mnie ramiona. Zdałam sobie sprawę, że po twarzy płyną mi łzy i gdyby nie te ramiona, osunęłabym się na ziemię.

- Wszystko będzie dobrze - pocieszył mnie Federico. Wiedziałam, że on też chciałby w to wierzyć...