Rozdział 10

Violetta

- Fede! Co ty tu robisz? Mieliście wrócić jutro! - krzyknęłam i rzuciłam mu się na szyję.

- Wiem, ale jak Maxi usłyszał, że masz urodziny, kazał mi się spakować i jesteśmy.

- Dziękuję Maxi - przytuliłam chłopaka.

- Nie ma za co. Wszystkiego najlepszego! 

I znów  zaczęliśmy się bawić. Potem przebraliśmy się i poszłam do domu z Federico i Leonem. Najlepsze 19 urodziny na świecie! Zaśmiałam się.

- O co chodzi? - zapytał Leon.

- Zdałam sobie sprawę, że jestem z was najstarsza.

- Fakt. Ja mam urodziny za miesiąc - powiedział Fede.

- Ja za tydzień, ale i tak nie powinienem spotykać się z taką staruchą.

- Najpierw jestem ciężka, a teraz jeszcze stara?!

- Violuś, ja żartowałem.

- Nie Violusiaj mu tu! Sama trafię do domu - przyspieszyłam kroku. Wiem, że żartował, ale niech sobie nie myśli, że będę go za to przytulała.

Federico

Znają się jakiś tydzień, a już zachowują się jak stare małżeństwo.

- No teraz to sobie nagrabiłeś...

- I co mam zrobić? Przecież nie mówiłem tego poważnie.

- Wiem. I Viola też wie, ale i tak musisz coś wymyślić. Jest strasznie uparta.

- Chyba mam pomysł - podszedł do klauna z balonami. Brr... Klaun. Nie lubię klaunów. Potem dał mi balonik w kształcie serca z napisem Te Quiero i wszedł do sklepu. Wrócił z czekoladkami i pluszowym misiem. 

- Masz gitarę w pokoju?

- Jasne, że tak.

- To idziemy do ciebie.

Już wiedziałem jaki plan ma Leon. Na szczęście Viola była u siebie i coś mamrotała pod nosem.

- Zagraj Te Esperare. - zacząłem grać, a Leon śpiewać. Zagrałby sam, ale trzymał balona, misia i czekoladki. Po chwili z pokoju wyszła Violetta. Na jej twarzy malował się szok, a potem radość i miłość. Muszę zrobić podobną niespodziankę dla Fran...

- Och, Leoś... - rzuciła mu się na szyję. 

- Proszę i przepraszam.

- Ja też cię przepraszam... - wzięła prezenty, poszliśmy do salonu i zaczęliśmy jeść czekoladki. Były przepyszne. Sam mógłbym zjeść całe pudełko. Usłyszeliśmy dzwonek do drzwi. Poszedłem otworzyć, a tam stała mama Leona i Jorge. Ale będzie zabawa!

- Dobry wieczór pani Verdas. Cześć Jorge.

- Jest tu Leon?

- Tak. Już wołam.

Leon

- Mamo, co ja zrobiłem, że zasłużyłem sobie na taką karę?

- Wyjeżdżamy, a ciotka Mel nie czuję się najlepiej. Poza tym jesteś jego bratem i to twój obowiązek.

- Mi też ten układ nie pasuje - powiedział Jorge i wszedł do domu. Długo tu nie posiedzi...

- Leon, wiem, że mogę ci ufać - nienawidzę, gdy to mówi. - Kocham cię.

- Ja ciebie też mamo.

Gdy wszedłem do salonu zobaczyłem Jorge trzymającego Violę z rękę.

- I jak sobie radzisz?

- Wiesz... Twoja wizyta tego nie ułatwia, ale daję radę - powiedziała hamując śmiech. Fede nawet nie próbował. Leżał na podłodze i trzymał się za brzuch. Wziąłem Jorge na ręce i zaniosłem na drugi koniec pokoju.

- Łapy precz od mojej dziewczyny. Ile razy mam powtarzać?

- A może niech sama wybierze?

- Ty się bałeś ją pocałować!

- Cykora masz?!

Zaczęliśmy się ścigać kto pierwszy usiądzie obok Violetty. Nie sądziłem, że moim konkurentem będzie jedenastolatek... Oczywiście ja wygrałem. Jorge usiadł na przeciwko niej.

- Ja tak nie mogę! Violetto, musisz wybrać - powiedział. - Albo to - pokazał na mnie z dziwną miną - albo ja...

- Jorge... To trudna decyzja, ale... Wybieram Leona.

- Dlaczego?!

- Jestem wyższy, inteligentniejszy, starszy, zabawniejszy, przystojniejszy...

- Skromniejszy - wtrąciła Viola.

- To też. I jeszcze bardziej romantyczny, wysportowany, kreatywny... No wszystko bardziej niż ty.

Jorge tylko pokazał mi język.

- Zbieramy się młody.

Gdy wychodziliśmy potknąłem się o schodek, a Viola zaśmiała się i pocałowała delikatnie. Chciałem to przedłużyć, ale Jorge tu cały czas był. 

- On się potyka, a ty go całujesz... I odrzuciłaś TO - zaczął wskazywać na swoją twarz. - Chyba masz coś z głową...

- Nie waz się tak mówić o Violi. Bardzo dobrze zrobiła.

I wtedy przyjechał tata Violetty.

- Witajcie Leon, Jorge, Federico, córciu. 

- Cześć tato.

- Dobry wieczór.

- Violu, wujek Pablo wyjeżdża na miesiąc i jego córka Tini zamieszka z nami.

- Super!

Z samochodu wyszła dziewczynka ubrana na różowo i usłyszałem brata:

- Zakochałem się. - przynajmniej odczepi się od Violi. Złapałem go za tył koszulki, bo już chciał do niej podejść.

- Nie! Idziemy do domu. Dobranoc.

- Cześć Leon. - powiedzieli wszyscy.

*********

Krótki i nudny...

Wieczorem postaram się dodać fajniejszy :)