Rozdział 3

Violetta

Leon odprowadza mnie do domu i cały czas trzyma mnie za rękę. Jest cudownie.

- Co ty na to, żeby zrobić sobie zdjęcie na pamiątkę? - zapytałam.

- Przecież już mamy. 

- Taak, ale chcę jeszcze jedno! Prooszę...

- Dla ciebie wszystko - uśmiechnął się, a ja poczułam, że się rozpływam. Czy kiedyś przestanę tak na niego reagować? 

- Może masz ochotę wejść? - zapytałam. - Olga zrobiła muffiny z czekoladą.

- No... Może na chwilkę.

- Tato, już jesteśmy!

- Jacy "my"?

- To jest Leon, mój... chłopak - to ostanie słowo wypowiedziałam dość niepewnie. Bałam się trochę reakcji taty.

- Miło mi cię poznać Leonie.

- Mi pana też - uścisnęli sobie ręce.

- Mów mi German - gdy to usłyszałam, szczęka mi mimowolnie opadła. Czy ja dobrze usłyszałam? Leon wydawał się niewzruszony. - Niestety dzieciaki, muszę was zostawić. Mam zaraz ważne spotkanie. Do zobaczenia wieczorem. Ach, Violu zapomniałbym. Wieczorem idziemy do państwa Verdasów na kolację. 

- Pa tato! Czy on powiedział "Verdasów"? - zwróciłam się do Leona.

- Tak. Faktycznie, mama mi mówiła, że mam być wcześniej w domu, bo przychodzi jakiś przyjaciel taty z córką na kolację. Myślałem, że będą nudy, ale ty tam będziesz - uśmiechnął się i mnie pocałował.

- A o której jest ta kolacja?

- O 18. Mamy jeszcze pięć godzin.

- Na co masz ochotę?

- Wspominałaś coś o muffinach...

Wzięliśmy cały talerz i po szklance soku pomarańczowego i poszliśmy do mojego pokoju.

- Wiesz, właśnie sobie uświadomiłam, że w sumie niewiele o tobie wiem - powiedziałam.

- Powiem ci o sobie, ale ty mówisz pierwsza. 

Opowiedziałam mu o moim życiu w Rzymie, o tym co lubię a czego nie. 

- Twoja kolej.

Dowiedziałam się, że jest uczulony na truskawki, grać nauczył go dziadek i to od niego dostał pierwszą gitarę, jego drugą pasją są motory i napisał nawet piosenkę.

- Zagraj, proszę, proszę, proszę...

- No dobra

- Jest świetna!

- Bo moja - powiedział, jak zawsze skromny. - Nie wiem, co jeszcze mogę ci powiedzieć... Lubię kolor niebieski, lody czekoladowe, gorącą czekoladę, ale najbardziej lubię patrzeć w twoje śliczne oczka.

Poczułam, że robię się czerwona.

- O! I lubię też jak się rumienisz.

- Dzięki. Ja uwielbiam twoje dołeczki jak się uśmiechasz - gdy to powiedziałam uśmiechnął się jeszcze szerzej.

- I jeszcze jedno - powiedział. - Mam młodszego brata - Jorge. Jest nieznośny.

- Bardziej niż ty?

- Ja jestem nieznośny? - Wziął babeczkę i usiadł w fotelu na drugim końcu pokoju. 

- Oj, Leoś. Nie obrażaj się na mnie.

- Jak ładnie przeprosisz, to zapomnę o tej sytuacji.

Usiadłam mu na kolana i pocałowałam delikatnie. Poczułam jak ciarki przechodzą mnie od kręgosłupa po same nogi. Gdy skończyłam, cały czas czułam, że drżę. Leon uśmiechnął się do mnie i przytulił jeszcze mocniej.

- Wybaczam ci.

Nic nie powiedziałam tylko się do niego przytuliłam

- Kocham cię - usłyszałam.

- Ja ciebie też Leoś.

- Muszę się zbierać.

- Tak szybko?

- Violu, muszę ogarnąć pokój i siebie. A żeby tak wyglądać - pokazał na swoją twarz - trzeba poświęcić trochę czasu.

- No dobrze. Przecież nie chcemy, żebyś źle wyglądał.

- Ja nigdy nie wyglądam źle. Czasem wyglądam gorzej niż zwykle, ale nie źle.

- Tak Leoś - zaśmiałam się i odprowadziłam go do drzwi. Dał mi jeszcze jednego buziaka i wyszedł. Nagle zaczęłam się denerwować. W się ubrać? Miałam iść na zakupy, a przez Leona zapomniałam! Muszę się umówić na jutro z dziewczynami. Nie znamy się długo, ale jetem pewna, że zakupów nie odpuszczą. Poszłam wziąć prysznic i po dwudziestu minutach stałam przed szafą. Ostatecznie wybrałam to:

Wyglądałam elegancka, ale w miarę na luzie... Chyba. Godzinę później staliśmy pod domem Leona. Drzwi otworzył Leon. Wyglądał świetnie w białym t-shircie i marynarce. Zapomniałam o wszystkim co się wokół mnie dzieje. Patrzyłam tylko w zielone oczy mojego Leosia i usłyszałam:

- Cześć! Czy bolało jak spadłaś z nieba?

*********

Rozdział krótki i nudny,

 bo nie miałam weny.

 Piszcie wasze pomysły, bo nie wiem, 

czy coś wpadnie mi do głowy...